Estamos no comezo de todo: curso 60-70. As persoas con discapacidade nomeadas «invalidas» daquela, despois «minusválidas», permanecen ocultas, presas nas súas moradas. Grande vergoña para as familias, viven no silencio e na soedade, apenas saen uns pasos fora da porta.

O sacerdote Domingo Gómes Freire, que exerce como docente en centros educativos da cidade, sabe da existencia dunha asociación en Barcelona que se dedica á axuda de persoas con discapacidade e doentes de longa duración AUXILIA.

Establece intensa comunicación epistolar e telefónica co responsable, Luis Martí Bosch. Seducido pola utopía  e guiado pola paixón, decide abrir franquía en Ourense. Visita colexios e institutos, sedes de asociacións xuvenís, para lles falar aos estudantes de tan fermosa iniciativa. Demanda a colaboración de voluntarios para atender as necesidades educativas e lúdicas, promoción cultural, de persoas que non están escolarizadas pola súa condición física ou de saude.

O estimado e respectado Domingo, o Pancho, consegue que en poucos meses comece a funcionar «Auxilia Juvenil», coa colaboración discreta da súa irmá Paz e coa implicación entusiasta e xenerosa de máis de sesenta «monitores» ou voluntarios, organizados en diversos departamentos. O obxectivo está ben claro: conseguir a visibilización social das persoas marxinadas e excluídas e loitar pola súa normalización vital, acabando así con esa inxustiza secular. Unha porta aberta á inclusión e á promoción no seo da sociedade.

Lección maxistral de vida àra cantos teñen a fortuna de participar en tan marabillosa empresa, os «auxilianos» comezan con grande ilusión o seu labor na cidade e na provincia, desprazandose naquel vello Doffine por estradas e cmiños, vencendo desconfianzas. Espléndida compensación: amizade e xustiza.